چرا مدام دنبال مقایسه کردنیم ؟

 

 

در سال ۱۹۶۳، روان‌شناسی آمریکایی به نام جان استیسی آدامز، نظریه برابری آدامز را برای اولین‌بار ارائه کرد. این نظریه درباره تعادل بین تلاش کارکنان (ورودی) و پاداشی صحبت می‌کند که برای آن دریافت می‌کنند. این موضوع نه تنها در محیط کار بلکه در زندگی روزمره در محیط مدرسه و دانشگاه هم نیز بسیار وجود دارد.

ما به طور مداوم در برخورد با دیگران داشته های خود را با داشته های آن ها مقایسه میکنیم و معمولا در این مقایسه ما شکست خورده ایم. دلیل این شکست واضح است. مغز ما نمی تواند یک پازل ناقص را درک کند، پس زمانی که چند قطعه از یک پازل را در اختیار داشته باشد، خودش آن پازل ناقص را کامل می کنند.

دیگران هیچ وقت پازل کاملی از زندگی خود به شما نشان نمی دهند. آن ها بهترین قطعات و لحظات زندگی شان را گلچین کرده و به شما نمایش می دهند و مغز شما با کمک این قطعات ناقص و گلچین شده از زندگی دیگران، یک پازل کامل را می سازد. پازلی بی نقص و سرشار از دارایی!

انتظار نداشته باش !

 

 

 

اینکه ما از دیگران یه سری توقعات داشته باشیم یا دیگران از ما توقعاتی داشته باشن، اجتناب ناپذیره اما مسأله مهم اینه که این توقعات تا چه حد منطقی و به جا هستن؟

اگه قبل از نشون دادن توقعات مون به دیگران، خودمون با خودمون دو دو تا چهار تا نکنیم و به این فکر نکنیم که آیا توقعی که دارم به جا هست یا نا به جا وقتی دست رد به سینه مون میخوره، ناامید و دلسرد میشیم و حتی میتونه یه رابطه رو تا مرز از هم پاشیدن پیش ببره.تو این مطلب میخوام بهت یاد بدم که از دیگران چه توقعاتی رو نداشته باشی پس حتما تا آخر با من باش و این مطلب رو برای دوستانت هم بفرست که توقعات شون از تو رو کنترل کنن.

راه حل بی راه حل!

چرا به دروغ چنگ می زنیم...

 

من خوبم، قطعا دوستت دارم، بعدا باهات تماس می‌گیرم، این لباست خیلی زیباست. اینها فقط تعداد کمی از دروغ‌هایی است ک هر روز به خود یا دیگران می‌گوییم. بعید است آدمی را پیدا کنید که تا به حال دروغ نگفته باشه. چه عامل یا عواملی باعث می‌شوند که گاهی دروغ را بر حقیقت ترجیح بدم؟ در این یادداشت، درباره دلایل دروغ‌گویی و فرایندی که در مغز ما هنگام این کار رخ می‌دهد و نیز دروغ‌گویی در محل کار صحبت می‌کنیم.

دروغ‌گویی هرساله میلیاردها دلار خسارت به کسب‌وکار و دولت‌ها می‌زند، روابط اجتماعی را تخریب می‌کند و حتی ممکن است انسان‌ها را به کشتن بدهد. دروغ‌گفتن دلایل زیادی دارد و می‌توان آن را از دیدگاه عصب‌‌شناختی و روان‌شناختی بررسی کرد. در سال‌های اخیر، گرایش‌های جدیدی مانند اقتصاد رفتاری نیز پژوهش‌های فراوانی در این حوزه داشته‌اند.

اول ببینیم چقدر دروغ می‌گوییم

رها شدن از فلج تحلیلی

 

همه دوست دارند از فرصت‌های ارزشمند پیش‌ِ رویشان بهره ببرند؛ اما تصمیم گیری همیشه آسان نیست. گاهی زمان زیادی صرف بررسی گزینه‌های مختلف، ارزیابی داده‌ها و سبک‌سنگین‌ کردن انتخاب‌های ریزودرشت می‌کنیم. سرانجام بدون اینکه تصمیمی بگیریم، فرصت از دست می‌رود. ما به دو‌راهی که می‌رسیم، خشکمان می‌زند، چون دچار فلج تحلیلی می‌شویم. راه‌حل این موضوع یک طرز فکر است که به‌جای ارزیابی بی‌پایان مسئله، اقدام سریع را در اولویت قرار ‌دهد. در این مطلب به‌شما می‌گوییم که چطور خود را از فلج تحلیلی ناشی از فکر‌کردن و تحلیل زیاد رها کنید.

جف بزوس، مدیرعامل آمازون، در جایی گفته است: «تصمیم‌گیری سریع برای داشتن یک کسب و کار موفق و پویا حیاتی است. هرچند کیفیت تصمیمی که می‌گیرید بی‌اهمیت نیست، اما بهتر است به‌جای سکون، سریع تصمیم بگیریم، در مسیر پیشروی شکست بخوریم، از اشتباهمان درس بگیریم و دوباره به پیشروی ادامه دهیم.» برای غلبه بر فلج تحلیلی ۳ روش را به شما معرفی می‌کنیم. این روش‌ها به شما کمک می‌کنند که از ایستایی و سکون خارج شوید و با قاطعیت تصمیم بگیرید.

مشکل: کمال‌گرایی به‌شدت سرعت شما را کاهش می‌دهد

جور دیگر باید دید ...

 

اگر مغزمان را بشکافیم و روی دایره بریزیم، با یک نقشه ی دقیق و پیچیده مواجه میشویم. یک نقشه که اگر آن را بشناسیم، هیچ وقت در کوچه پس کوچه های روابط گم نمی شویم. این نقشه ذهنی، همان چیزی است که بر اساس آن همه چیز را درک میکنیم. این نقشه درونی، همان چیزی است که دنیای بیرون ما را شکل و رنگ و لعاب میدهد. اما یک واقعیت مهم که خیلی از ما نقشه دارها درک نمیکنیم این است که اتفاقات دنیای خارج لزوما عین آن چیزی که در نقشه ذهن ما مینشیند و درک میشود نیست. ممکن است ما فهم و درکی از واقعیت داشته باشیم که دیگری کاملا مخالف آن را در نقشه ذهنی اش درک میکند. در واقع نقشه ذهنی، عینکی ست که از آن دنیا را نگاه میکنیم.

یک سوال، صد جواب

متفاوت باش !

 

هر آتشفشانی که گدازه هاش دودمان عده ای رو بر باد میده، از درون یه کوه شروع شده. آتشفشان خشم و عصبانیت ما آدم ها هم همین مدلیه. یعنی اول گدازه ها، درون مون آماده میشن و بعد انفجار. اما مدل برافروخته شدن این آتشفشان این شکلیه که، اول یه اتفاقی از خارج (رفتار بیرونی) باعث میشه احساسات و هیجانات درونی شما )واکنش درونی) تحت تأثیر قرار بگیرن. بعد از این که واکنش درونی شما به حد مشخصی رسید، وقت انفجاره. حالا نوبت رفتار بیرونی شماست.

واکنش زنجیره ای

تکنیک هایی برای اولویت بندی

 

خُب رسیدیم به اولویت بندی. حالا چطوری اولویت بندی کنیم؟

اصلا قبل از هر چیز، اولویت بندی یعنی چه؟

اولویت بندی یعنی، چطوری به طور آگاهانه بتونیم کارها رو به تعویق بندازیم و براساس توانمندی هامون، از کارهای مهمتر شروع کنیم. یکی از دلایلی که معمولاً سیستم های برنامه ریزی جواب نمیدن و باهاشون دچار مشکل میشیم، اینه که ما یه لیست بلند بالا از همه کارهامون درست میکنیم و توقع داریم که به همشون برسیم و انجامشون بدیم. اما این در عمل یه کار کاملا غیر حرفه ای و ناکارآمدهِ.

پس کار درست چیه؟

بی مهارتِ با سواد یا بی سوادِ ماهر، مسئله این است ...

 

 

یک سوال چند گزینه ای مدتی ست بدجوری با ذهنم کلنجار می رود. البته شاید هم ذهن من دست به یقه ی این سوال شده و با اون کلنجار می رود.  خلاصه این که یک زد و خوردی بین من و این سوال هست که نگو! به نظر شما آموزشگاه ها و دانشگاه ها بیشتر سود میبرند از درس خواندن و مدرک ستاندن ما یا دانشجوی بخت برگشته ای که با هزار امید و آرزو قدم گذاشته به یک دبیرستان مختلط (تنها جذابیت دانشگاه برای خیلی ها!)؟ اگر بخواهیم فتیله ی روشن فکری مان را کمی بالا بکشیم و بادی به قبقب تعصب مان بیندازیم، با ابروهای درهم تنیده و لب و لوچه های آویزان و خشمی از کنج قلب مان داد و هوار راه می اندازیم که: «چه می گویی؟؟! بس کنید این دانشگاه ستیزی را! رها کنید این علم گریزی را»

ولی اگر بخواهیم کلاه مان را این وسط قاضی کنیم و کمی عینک انصاف و واقع بینی بندازیم روی دماغ مبارک مان، میبینیم که: «خدا نیامرزد آن کسی که بند دلمان را گره زد به این باور که اگر مدرک نداشته باشی و دانشگاه نرفته باشی، کلاهت پس معرکه است»

فراموشی دوران .....

مدیریت‌زمان دردیست تو مایه‌های آنفولانزا که هر روز یک مدلی‌اش رسم می‌شود در دنیا.  یک روز از خوک به جان ما می‌افتد، یک روز از مرغ و یک روز از گاو و الانم از نوع خفاشش.  خلاصه حیوانات به نوبت سر صف مباشرت و معاشرت و معاونت با حضرت آنفولانزا ایستاده‌اند، که یک جور نا جوری جان چند انسان را بستانند.

آنفولانزا را چه به مدیریت زمان؟

دست بکش، از آرزو کردن ...

 

آنکس نامی جاودان یافت، که در زمان خود سنگ تمام گذاشت

از جمله افراد معدودی که این جمله برازنده اوست، واقعا این استاد بزرگ است، جیم ران معلمی است که هم در زمان زیستن و هم پس از خود ردپایی پررنگ برای علاقه مندان به حوزه های رشد و تربیت انسانی به جا گذاشت، فراوان از ایشان آموخته ام، یاد و نامش گرامی باد. در ادامه به مطلبی زیبا از ایشان در خصوص آرزو کردن پرداختم.

 

برای خیلی از افراد جاه طلبی یک راز هست، دیکشنری میگه جاه طلبی یعنی یک خواسته مشتاقانه برای یک هدف، قدرت و یا شهرت هست.

اما این واقعا چه معنی داره ؟

بیاید با کلمه مشتاقانه شروع کنیم ،اشتیاق به تنهایی یک نوع هیجان هستش ،بچه ها برای مهمونی تولدشون مشتاق هستند اونها انتظار دارند مرکز توجه باشند و کلی هدیه بگیرند و خوراکی بخورند به نظرم بزرگسال ها هم برای تولد ها مشتاق هستند مگر اینکه از این خجالت بکشند که تعداد شمع های روی کیک از تعداد دستاورد هاشون بیشتر باشه ،ما میتونیم برای دیدن یک مسابقه فوتبال مشتاق باشیم یا برای دیدن بچه مون در یک فستیوال رقص مشتاق باشیم

مشتاق برای دیدن یک دوست قدیمی مشتاق خریدن یک ماشین جدید، اشتیاق جالب به نظر میاد تا حالا دیدید که کسی بگه برای یک زندگی بهتر مشتاق هستم ؟ یا مشتاق برای داشتن خانواده ای بهتر ؟ مشتاق برای به دست آوردن پول زیاد ؟

احتمالا نه