در سال ۱۹۶۳، روانشناسی آمریکایی به نام جان استیسی آدامز، نظریه برابری آدامز را برای اولین‌بار ارائه کرد. این نظریه درباره تعادل بین تلاش کارکنان (ورودی) و پاداشی صحبت می‌کند که برای آن دریافت می‌کنند. این موضوع نه تنها در محیط کار بلکه در زندگی روزمره در محیط مدرسه و دانشگاه هم نیز بسیار وجود دارد.
ما به طور مداوم در برخورد با دیگران داشته های خود را با داشته های آن ها مقایسه میکنیم و معمولا در این مقایسه ما شکست خورده ایم. دلیل این شکست واضح است. مغز ما نمی تواند یک پازل ناقص را درک کند، پس زمانی که چند قطعه از یک پازل را در اختیار داشته باشد، خودش آن پازل ناقص را کامل می کنند.
دیگران هیچ وقت پازل کاملی از زندگی خود به شما نشان نمی دهند. آن ها بهترین قطعات و لحظات زندگی شان را گلچین کرده و به شما نمایش می دهند و مغز شما با کمک این قطعات ناقص و گلچین شده از زندگی دیگران، یک پازل کامل را می سازد. پازلی بی نقص و سرشار از دارایی!
