سال نو، حال نو
تازگی و طراوت را همه دوست دارند. بهار، روشن ترین جلوة طراوت و شکوفایی و نو شدن است. سال که نو می شود، طبیعت، چهرة جدیدی به خود می گیرد و همه چیز متحوّل می شود؛ پس ما هم نو شویم و تحوّلی در حال و اخلاق پیدا کنیم. ما آن گونه که وسایل کهنه و فرسوده و تقویم های قدیمی و لباس های نامناسب را کنار می گذاریم و عوض می کنیم، اخلاق ناپسند و رذایل و صفات بد و کینه ها و بددلی ها و حسادت ها را هم از خودمان دور کنیم و کمتر از طبیعت نباشیم. وقتی زمین و زمان و سال و حال، «نو» و درختان شاداب می شوند، چرا ما نو نشویم و «تحول حال» نیابیم؟
«بهار دلها» همین است.
هرگز مباد که بهار آید و برود و ما همچنان در خزان و برگ ریزان باشیم!
بهار را باید از «طبیعت» به «روح و جان» آورد و «بهاری» شد. سال نو، بسیاری از صحنه ها، حادثه ها و حرف ها را از یاد ما دور می کند و فصلی تازه در زندگی پدید می آورد. ما هم عقده ها، اختلاف ها، بد اخلاقی ها، کینه ها و کدورت ها، گله ها و شکوفه ها را از یاد ببریم و فضای جدیدی در زندگی هایمان و در سطح جامعه و روابط با یکدیگر پدید آوریم و بگذاریم فصلی نو در اخلاق و روان و روابطمان چهره نماید.
طبیعت، جامة سبز بهار را بر تن می کند؛ پس ما هم بهاری شویم و بروییم و بشکفیم و خود را به زینت اخلاق، عفاف، محبت، پاک دلی، پاک چشمی و پاک دستی، بیاراییم و نشان دهیم که «محمدی»، «علوی»، «فاطمی»، «حسینی» و «مهدوی» هستیم. این گونه است که «عید»، در وجود ما تحقق می یابد و «بهار معنوی»، به ما طراوت می بخشد.
بهار، پیام آور رویش و شادابی، یادآور قدرت خدا و نعمت پروردگار و شاهدی بر رستاخیز و «حیات دوباره» است. این رستاخیز معنوی و رویش باطنی را از بهار سرمشق بگیریم؛ جامه ای بپوشیم از «اخلاق نیک» و برگ و باری برویانیم از «حسن نیت» و «حسن عمل».
عید واقعی
عید، به معنای بازگشت است؛ روزی نو و فصلی جدید. اگر شادی می کنیم، مبنای عقلانی داشته باشد.
اگر دعای «تحویل سال» می خوانیم، شاهد «تحول حال» هم باشیم. اگر تغییر در حالات می یابیم، نه به عقب و قهقرا، بلکه رو به جلو و رشد و تعالی باشد و حال ها به سوی «احسن الحال» برود و در این صورت است که عیدی واقعی خواهیم داشت.
عید، یعنی روزی تازه و سال نو،
یعنی اخلاق جدید و حال نو.
عید، با کفش و کلاه تازه نیست
جز به رفتار و نگاه تازه نیست
عید باید در دل و جانت بود
رونق اخلاق و ایمانت بود
عید ما یعنی که جان ها روشن است
دل، ز ایمان و ولایت، گلشن است
فراتر از شادی
عید، نباید در یک «شادی سطحی»، مقطعی و گذرا، خلاصه شود. به بهار و عید، نباید نگاه سطحی داشته باشیم. به برکت رهنمودهای اولیای دین، عیدهای ما هم فراتر از یک شادی است و رنگ و بوی معنوی و الهی به خود می گیرد و یاد خدا را در دل ها زنده می کند.
بزرگداشت ایام نوروز، به دستور پیشویان اسلام، با دعای تحویل سال (یا مقلب القلوب...) و نماز خاص و زیارت و روزه گرفتن و سایر ذکرها و دعاها و برنامه های دینی، همراه است و این، یعنی فرا شادی بودن عید اسلامی. مناسبت های ملی و میهنی ما نیز به برکت جهت دهی های مکتب و هادیان آسمانی، رنگ و بوی دین داشته، در فضای معنوی برگزار می شود؛ تا از یاد خدا و نعمت هایش و ادای حقوق بندگی و رسیدگی به کار و نیاز بندگان خدا، غافل نشویم و اعیاد ما از شادی های مبتذل و خوشی های پوچ و تفریح های گناه آلود و غافلانه، دور باشند.
