در لحظه زندگی کن ...
ما یه مشت بدبختیم !!!
یه بار کنج خلوت تون، خودتون رو بکشید بیرون بذارید جلوتون؛ زل بزنید تو چشمای خودتون و کمی با خودتون حرف بزنید! بهش (به همون خودتون) بگید دقت کردی خیلی عقده ای هستی؟ بهتون میگه چرا؟ بهش بگید: چون این طوری بار اومدی! رسانه؛ مشاوران موفقیت! و همه ی جامعه مدام دارن به ما القاء می کنن که اگه می خوای زندگیت بهتر باشه، باید ثروتمندتر، جذاب تر، خلاق تر، معروف تر و کلی ترِ دیگه باشی. تصویری که از زندگی رؤیایی داری اینه که وقتی داری میری سر کار همسر و فرزندانت رو ببوسی، سوار ماشین چند میلیاردیت بشی (بعضیام هلی کوپتر شخصی دوس دارن) و به سمت محل کارت بری.
دقت کردی که تمام زورشون رو گذاشتن رو نداشته های تو؟! نداشته هات رو پُتک کردن و مدام می زنن تو سرت و این عقده هر روز و هر روز بزرگ تر می شه!
این اولشه!
تازه این یه بخش از داستانه! فک میکنیم اگه همینا رو هم داشته باشیم همه چی حله! همین آدما هیچ وقت بهت گفتن همه ی این ایده آلی که داری مدام دارن بهت نگرانیِ از دست دادنشون رو هم میدن؟ پس مجبوری برای حفظ شون بیشتر جون بکنی و زور بزنی و چه بسا دست به هر کاری هم بزنی!
عوامل بدبختی | تعریف غلط!
فک میکنی خوشحال بودن یعنی مشکل نداشتن! اما یادت میره که زندگی بدون مشکل امکان نداره جلو بره! هر مشکلی رو حل میکنی و احساس میکنی که الان وقتشه یه نفس راحت بکشم
یه مشکل جدید متولد میشه و آش همون آش و کاسه همون کاسه!! تا مجردی میگی مجردم! ازدواج میکنی مشکلات جدید، بچه نداری یه مشکله! بچه دار میشی یه جور دیگه می نالی! سر درد داری، خوب میشی پات درد میگیره، خوب میشی دندونات ادا در میاره خوب میشی یهو میبینی پیر شدی و سن که رسید به پنجاه…
اینجاست که خودتون بعد از کمی تأمل و تأیید بهتون میگه: خب باید چکار کنم؟
بهش بگید: در لحظه زندگی کن
گذشته گذشته، آینده هم هنوز نیومده…
به دو دقیقه بعد هم هیچ اعتمادیی نیست. پس یاد بگیر در لحظه زندگی کنی. یاد بگیر وقتی درد داری، برای دردت گریه کنی، ناله کنی، درمان کنی؛ اما یادت نره، کلی خوشیِ دیگه هم داری که میتونی همزمان با رنج کشیدنت از اون ها هم لذت ببری
آگاهانه بی خیال باش
شنیدی قراره آمریکا حمله کنه؟ نگرانی؟ نباش! چرا؟ چون یا حمله میکنه یا نه. تو، در هیچ کدوم از این دو حالت هیچ کاره ای نیستی. اگه حمله کنه، تو مسیر خودت رو داری میری و اگه حمله هم نکنه بازم مسیر خودت رو داری میری. پس چرا برای اتفاقی که نمی تونم توش دخل و تصرفی کنم ناراحت بشم؟ تا حالا شده یکی از برنامه های تلویزیونی محبوبت رو به خاطر دیر رسیدن از دست بدی؟
به خاطر این مسأله استرس هم داشتی؟ اگه آره پس وضعت خرابه. بگو به جهنم که ندیدم. خودم رو و حس خوب ِ الانم رو عشقه. فک میکنی با استرس و عصبانیت و نگرانی، به برنامه ی محبوبت میرسی؟ ترافیک تموم میشه؟ نع! ولی حالت بد میشه. گاهی آگاهانه خودت رو بزن به بی خیالی!
از این بدترش رو تصور کن
شرایط به هم ریخته؟ پول کم داری؟ به خودت بگو آخرش چی میشه؟ میتونی هر روز نون خالی با یکی دو تا خرما بخوری؟ معلومه که میتونی… پس به خودت بگو فوقش هر روز نون و خرما و نون و پنیر میخورم دیگه! چرا باید انقدر خودم رو عذاب بدم (با وجود این که کاری از من بر نمیاد.)
گاهی بد نیست یه سر به کسایی بزنیم که اوضاع شون از ما خیلیییی خراب تره. ببین اونا هم دارن زندگی میکنن. پس خودت رو درگیر نکن که حاصلش جز نگرانی و حس منفی و کلی مشکلات بعدی نیست
.
از داشته هات لذت ببر
چشماتو در میارم اگه هی بشینی از نداشته هات برام بگی! تو و هر آدمی با همه ی نداشته هاش؛ کلی داشته هم داره که به دلیل چشم سفیدی گاهی نمی بینیمشون. تو که بلدی برای نداشته هات عزا بگیری! لطفا برای بعضی از داشته هات هم عروسی بگیر! اگه نمی گیری بدون که نمیخوای نه این که نمیشه. پس مقصرِ دائم الغصه بودنت خودتی و خودت
گاهی به تسلسل میرسیم. یعنی میگیم درسته ها! من کلی چیز خوب دارم ولی برای شادتر بودن باید چند تا چیز بیشتر داشته باشم. میریم و اون چند تا رو هم به دست میاریم و باز همین جمله رو تکرار میکنیم. پس تا آخر عمر برای کسب شادی زور می زنیم و هیچ وقت شاد نخواهیم بود.
همین ...
