داریم با تمام قدرت (نه لزوما با تمام سرعت) به سمت جلو حرکت میکنیم. همه ما سوارِ یه ماشین یک چرخ هستیم. خود ماشین مهمه، ولی یک چرخی که یکه و تنها بار ما رو به دوشش میکشه و خودش رو تو جاده ی زندگی، با همه ی پیچ و خم ها و پستی و بلندی هاش با سختی و روی زانو حرکت میده هم مهمه.
چرخه زندگی | از نگاه یک بی پول
پول همه چیزه!
کمک به هم نوع یکی از اساسی ترین مولفه های انسانیت ماست، اما هر خصلت اخلاقی تا زمانی خوب به حساب می آید که از محدوده ی تعادل خارج نشود. هم افراط و هم تفریط باعث خراب شدن آن صفت خوب می شوند.
برخی افراد، تمام انرژی و تلاش خود را برای راضی نگه داشتن دیگران به کار می بندند و همین مسأله عامل استرس و نارضایتی درونی آن ها می شود. در این مقاله قصد دارم نکاتی در مورد این نوع رفتار غلط به شما بگویم.
راضی نگه داشتن دیگران چه زمانی غلط است؟
هر انسانی در قبال خودش و دیگران مسئولیت هایی دارد. مسئولیت هایی که عقل، شرع و عرف برای او تعیین می کند. تا زمانی که در چارچوب مسئولیت های خودمان حرکت میکنیم، هم ما راضی هستیم و هم طرف مقابل مان.
اما زمانی که پا از این مسئولیت ها فراتر بگذاریم (چه افراط در مسئولیت پذیری و چه تفریط و کم گذاشتن در این مسأله) یکی از طرفین ارتباط ناراضی خواهد بود و رابطه با چالش مواجه می شود.
در سال جدید استراتژیست من باشید و تفکر استراتژیک را تمرین کنید
«استراتژی الگویی است که در جریان تصمیم‌ها شکل می‌گیرد»
پروفسور هنری مینتزبرگ
برای رمزگشایی از این جمله‌ی مینتزبرگ، باید به تصمیم گیری در ۲ گام توجه کرد. برای یک انتخاب بزرگ، باید تصمیم بگیریم که روی چه کسی تمرکز میکنیم (دسته‌ی مشتری هدف‌مان) و باید تصمیم بگیریم که چطور ارزشی منحصربه فرد را به مشتریان خود در دسته‌ی منتخب ارائه می‌دهیم. این جوهر اساسی استراتژی است. اما با فرمول‌بندی به این شکل، بخش دوم را بهتر می‌فهمیم، یعنی تصمیمات روزانه (انتخاب‌های کوچک) که ما را به خط پایان نزدیک‌تر می‌کنند. وقتی این انتخاب‌های کوچک هم‌راستا با انتخاب بزرگ باشند، الگوی مینتزبرگ را به کار گرفته‌اید.
فکر نمیکنم کسی باشه که این جمله رو قبول نداشته باشه: «مطالعه برای رشد و پیشرفت ما واجبه» اما یه سوال مهم: اگه همه مون قبول داریم که مطالعه واجبه، پس چرا مطالعه نمیکنیم؟ چرا همه مون یه کتاب خونه پر از کتاب های نخونده داریم؟ چرا مدام برنامه ریزی میکنیم که مطالعه کنیم، اما نمیکنیم؟!
تو این نوشته، سعی میکنم چند نکته بهت بگم که لذت مطالعه رو بیشتر کنی. وقتی از انجام یه کاری لذت بیشتری ببری، راحت تر میتونی عادت به اون کار رو تو خودت ایجاد کنی.
چرا دوست نداریم؟
مدیریت زمان به روش تچان
انقلاب صنعتی یعنی بیشتر کار کن، کمتر وقت داشته باش! انقلاب صنعتی نقطه عطفی تو مباحث مدیریت زمان بود. چون سرمایه دارها دوست داشتن بیشتر پول در بیارن کارگرها هم دوست داشتن بیشتر درآمد داشته باشن این وسط زمان هر دو ۲۴ ساعت بود و قرار نبود تغییری تو این مؤلفه ایجاد بشه. پس لازم بود مدیریت زمان رو جدی تر بگیرن، جدی تر بگیرن که تو زمان کمتر کار بیشتر و پرفایده تری انجام بشه.
پس روانشناسای مختلف اومدن و نظریات مختلفی تو این حوزه ارائه کردن. سال ۱۹۷۵ روانشناسی با نام «میهای چیکسنت‌میهای» (۲۰ بار خوندم تا اسمش رو فهمیدم!) یه نظریه ارائه کرد. نظریه ای تحت عنوان flow )جریان) که به دلیل نامعلوم و نامأنوسی به «تَچان» ترجمه ش کردن! نپرس تچان یعنی چی که منم مثل تو نمیدونم.
ولی میدونم فحش نیست…
البته من ترجمه‌ی «غرقگی» رو برای flow بهتر و گیراتر میبینم! خلاصه این که این مدل فکری هم برای خودش طرفدارانی پیدا کرد و میتونه کمکی باشه برای مدیریت بهتر زمان. البته اگه بخوایم دقیق تر به این مدل نگاه کنیم، بیشتر میتونه زیرمجموعه هدفگذاری باشه تا مدیریت زمان.
کار رو تموم کن، حتی به غلط!
در زمینه هدف گذاری باورهای مختلفی داریم. میخوام یکی از باورهای شایع بین همه مون رو نقل کنم:
«من آدم ناتوانی هستم و نمیتونم کارهام رو به سرانجام برسونم.»
شاید شما هم این باور رو دارید یا تو برهه هایی از زندگی دچارش شدید. اما آیا واقعا ما این طوری هستیم که میگیم؟
نه لزوما!
حدودا همه ما در زندگی این دروغ را باور کرده ایم که برای ایجاد تغییر، باید احساس آمادگی کنیم؛ ما این دروغ را باور کرده ایم که بالاخره در مرحله ای از زندگی اعتماد به نفس کافی بدست می آوریم و شجاعت بخرج می دهیم. خیلی از مردم ایده های فوق العاده ای دارند، اما فکر می کنند چیزی که کم دارند انگیزه است؛ اما اینطور نیست !
یک واقعیت درباره انسان ها این است که ما طراحی نشده ایم تا کارهای سخت و ناراحت کننده و یا ترسناک را انجام دهیم. مغز ما به گونه ای طراحی شده است که از ما دربرابر آن دسته از کارها محافظت کند، چون مغز ما تلاش میکند تا ما را زنده نگه دارد.
پس اگر می خواهید کارهایی را انجام دهید که همیشه می خواستید، و تغییراتی در زندگی تان ایجاد کنید، باید کارهایی را انجام دهید که :
زندگی ها رو باید به دو بخشِ قبل از ادیسون و بعد از ادیسون تقسیم کرد.
قبل از این که جناب ادیسون کفش آهنی به پا کنه و بعد از نزدیک به هزار بار شکست دست از سر کچل لامپ بر نداره و نور رو به زندگی های مردم نپاشه، اوضاع و احوال مردم خیلی متفاوت از الان بود.
مثلا قبل از این که خروس یه کش و قوسی به تن و بدنش بندازه و خرامان خرامان خودش رو به دیوار بلند خونه ی صاحبش برسونه و با اون صدای گوش نوازش همه رو بیدار کنه، یه عده کت و کلاه کرده و برای در آوردن لقمه ای که شب با زن و بچه بخورن از خونه بیرون میزدن.
همین آدما ظهر برای آبدوخیاری که توش چند تا گردو در حال شنای قورباغه بودن خودشون رو میرسوندن خونه و با اهل و عیال نون خشک رو میپاشیدن تو آبدوخیار و یه جور نا جوری از خوردن غذاشون کیف میکردن که ما از خوردن استیک آبدار بره انقدر لذت نمیبریم
